Śpiączka

Zbudowałam wieżę z łez zimnych kamieni.
Siedzę nocą w oknie witrażowych szyb,
Wpatrując się ciągle w srebrzyste sumienie,
Co broczącym sierpem wśród obłoków lśni.

Poczerniało niebo dawnych ideałów,
Jak strup, zrywam z serca chwastu krwawy kwiat.
Korzeń gniewem palę w duszy popękanej,
Garściami popiołu zasypuję świat.

Pozostanę w ciemni, szukając odbicia.
W księżyca źrenicy bądź w lodowej krze.
Osocze me krzepnie, stygnie moje życie.
Jedynym ratunkiem hibernacja w śnie.

Obudźcie mnie wczoraj, kiedy być umiałam,
Albo za lat setki, jeśli wymrze lud.
Dzisiaj eutanazji poddać chcę się śmiało,
Bo w tym świecie tylko męki są i brud.

autor

Tristia

Dodano: 2007-07-01 16:55:37

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie