Spokój filozofa

Niebo ma taki sam kształt jak wczoraj
Chmury przesuwają się ,wiatr niesie proch z krzyży
mocnych swiecących jak aureola
W której błyszczą dumne tereny wyżyn

Osłania się człowiek swoją wiarą
Każda jednak tarcza kiedyś może pęknąć
i zarumienić się swą karą
którą przemieniłes w piękno

Spadło z góry ostatnie pióra króka
Pokryta piorami cała długa droga
Na której idąc - szukasz
Przez całe zycie Boga

On się kryje w każdym wyciągnięciu dłoni
W kazdym kosztowaniu krzywd
co jak wir- doswiadczenia chłonie
ubierając je w niepewny świt

Przy którym mozna sie zachłysnąc
Bo i nawet na płytkim morzu mozna utonąć
i obserwować świetlistośc
tak naprawde nieoświetloną

Zapraszają cie usmiechy obłoków które kiedys plakały
Byś im w dotrzymywał kroku
w defiladzie do spełnienia i do chwały
W której odszukac można spokój

Bo tak naprawde nie można wyczytać wyroków
Kazda ksiązka inne ma zakończenie
Tak samo inne są smaki soków
Mających odmienne korzenie

Nieswiadomi tak do końca co nosimy w sobie
w relikwiach które wyryte na diamentach
skrytych w sercu -w najprawdziwszej jego osobie
która powinna byc a nie jest święta

Szukać mądrosc -to tak jak szukać róze
w polanach ziemianskich chwastów
Szlachetne kwiaty są juz zakryte kurzem
z jasnego jak miłośc alabastru

Najcenniejsze zabytki uwięzioną są za wiezięnną scianą
szklanych i nie trwałych muzeów
Których spokój zachwiano
i przeobrażono w drżącą postać spiewu.

autor

TRUEposh

Napisany: 2004-10-29 Dodano: 2004-10-29 23:35:58

Ten wiersz przeczytano 517 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie