Społeczeństwo łuszcze pestki

Wiersz nie powstałby,gdybym pewnego dnia nie przeszła się po parku,gdzie każda napotkana przeze mnie osoba łuskała pestki.

Społeczeństwo łuszcze pestki,
Śmiejąc się głupio zepsutymi zębami.
Siedzą sobie w parku i wyjadają resztki,
Mając stos łupin pomiędzy nogami.

Dziewczyny z makijażem zamiast twarzy,
Pustą rozmową zdradzają swe niskie IQ,
Więc tępo chichocząc każda z kolei marzy,
O nadzianych kolesiach w czarnym BMW.

Chłopcy z kolei potolszczyznę w palcu mają,
(Każdy jakby cierpiał na wadę w wymowie),
Bo o swoją erudycję bardzo dbają,
Używając ka i ja pe jako znaki przystankowe.

Negocjacje z tym tłumem doprowadzą do łez,
(Bo towarzystwo jest chyba wrażliwe na odmowę).
-„Nie chcesz oddac komy?A w pier* chcesz?”
Ostatecznie-obrywasz pięścią po głowie.

Bo taka jest właśnie nasza młodzież polska,
Era szyderstw,pogardy i ludzkiej tępoty.
Nie wiedzą,kto to Różewicz,Lechoń,ani Szymborska,
Zajęci swoimi sprawami aż do granic głupoty.

autor

Surreal

Dodano: 2006-09-10 00:11:20

Ten wiersz przeczytano 570 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie