Spoliczkowalam nadzieje

Spoliczkowałam nadzieję, która była przewodnikiem.
Żyjącym we mnie aluzyjnym czytnikiem.
Chciałam skasować - jak błąd w komputerze.
Otworzyłam okno, krzyknęłam "Nie wierzę!”
Odpowiedź ta sama z dalekim echem...
odbiła mą gorycz z drwiącym uśmiechem.
Nie kocham! Nie chcę! Nie ufam! Nie pragnę!
Chciałam zamienić te kłamstwa w prawdę...

Ty - beztroski powód mej kłótni z nadzieją
nie widzisz jak me uczucia ze starości siwieją.
Ja - jak niewolnik, który chce być wolny
do samodzielnego życia niestety niezdolny.
Dlaczego nie potrafię odejść jej kazać?
Zniszczyć, zapomnieć, zdeptać wymazać?
Bo Ona choć z siniakiem ciągle trwała...
i uderzyła mnie w twarz tym że została...

autor

Koreka

Napisany: 2006-10-02 Dodano: 2006-10-02 21:50:43

Ten wiersz przeczytano 473 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie