Spotkanie

Szedłem ku obliczu śmierci w moich oczach umarł blask, moje serce było zimne jak przykryty śniegiem głaz. Szedłem prosto w jej objęcia poprzez ciemność i przez mgłę, nie widziałem w życiu sensu póki nie spotkałem cię. Wyszłaś do mnie prosto z mroku niczym duch w burzliwą noc, chyba szłaś w tą samą stronę by cię okrył śmierci koc. Zapytałem co tu robisz wśród ciemności i we mgle, nic mi nie odpowiedziałaś tylko przytuliłaś mnie. Po policzku mym spłynęła pojedyncza słona łza, otarłaś ją swoją ręką i zniknęła wokół mgła. Poczułem że jest ci zimno więc oddałem ci swój płaszcz, wnet się rozproszyła ciemność i ujrzałaś moją twarz. Nie widniał już na niej smutek w moje oczy wrócił blask, uśmiechnąłem się do ciebie i poszliśmy poprzez las.
Za lasem czekało szczęście którym dziś dzielimy się, tak jak dzieliliśmy ciepłem tej pamiętnej nocy w mgle.

autor

Samael

Napisany: 1995-04-07 Dodano: 2007-05-22 00:04:37

Ten wiersz przeczytano 540 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie