Spowiedź wielkanocna

Chrystus Ukrzyżowany otulał się mrokiem,
Szklaną watą, łabędzim puchem,
A konfesjonały - grzechem opasłe smoki -
Drzemały nieme i głuche,
Jako że
Słudzy nieużyteczni jeszcze nie przyszli.

Aniołki hoże
Dzióbkami wlewały sercom otuchę.

Na witrażach wieszałem moje smutne myśli -
Bandaże sprane od krwi zakrzepłej -
Zimowe na strychu pranie.

Ty byłaś cała rozdygotana i spięta
- Chorągiewka z papieru na wietrze -
Z duszą bielszą od swego łona,
Wypraną tak udanie
Po naszej porannej spowiedzi.

Rzekłaś - o Boże,
Jest to po prostu skandal!
Już dochodzi czwarta - a kolejka kręta
Notabli i gawiedzi,
Bożego ludu banda
Okrążała każdy pusty konfesjonał,
Jak twoje spojrzenie, którego ciepłem
Byli ogrzewani dwaj twoi synowie
Stojący po nieobecne Jego usta i uszy
Pogrążone zapewne w błogiej sjeście
Poobiedniej - na pobliskiej plebani.

Dla syna ukochanego będzie to spowiedź
Oczekiwana od miesięcy. Zwykł był zawieruszyć
Się i przed kratkami czmychnąć zdołał,
Ale teraz te triki zdały się na nic,
Nie spuszczałaś starszego na moment z oka.
Stał twardo - zazdrośnik tuż za nim -
Pisklaki dwa - z tyłu ty jak kwoka -
A ja robiłem obok za stróża - anioła,
Rajskiego cheruba z mieczem.

Coś się ruszyło tu i tam nareszcie,
Zastukał tu i ówdzie niemy konfesjonał,
Lecz ten błogosławiony w mroku ciszy tonął
- Struchlały od przewin czas z wolna upływał.
Synowie twoi niecierpliwie stali,
Na Krzyżu Chrystus Miłosierny konał,
A w moim sercu mój syn Piotr płonął;
Skała zastygła z bólu
Purpurowa lampka wieczna
Pod złotym tabernakulum.

Z kolejkowych sopli, co rusz ktoś skapywał
Kropelką krwistą z Jego serca ze stali -
W kościoła ciemnych podsufitowych rogach
Wychwycić można było wtedy diabli chichot.
Sytuacja - ogólnie - była niebezpieczna.

Do ręki wciskając ci różaniec -
Módl się gorąco - nalegałem cicho -
Zaraz pojawi się cudowny człowiek,
Współczesny święty Jan Vianney:
Wyrozumiały, ospowaty spowiednik -
Ten sam, który rano w konfesjonale,
Dał nam bez mrugnięcia powiek
Pokutę łatwą niebywale,
Rozgrzeszenie i Jego błogosławieństwo.

Zza dzierganych z drewna kratek zasłoną
Wychynęła siwa głowa bez pośpiechu -
O Jezu, to nie on! - Jęknęłaś bezwiednie.

Chrystus na Krzyżu odprężał ramiona
Od Wielkanocy ostatniej odrętwiałe,
Sycone bólem i cierpieniem
Niewymownie okrutnym.
Wnet zstąpił - na chwiejnych nogach
Dźwignął krzyż pokutny,
Jak rtęć ciężki od grzechów
I ruszył przed tron Ojca Boga
Prosić o łaski i przebaczenie.

autor

Weno

Napisany: 2015-03-20 Dodano: 2015-03-20 13:34:59

Ten wiersz przeczytano 648 razy

Oddanych głosów: 5

Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie