Spóźniona reanimacja

Chcesz ostrzem dłuta uśmiech wyżłobić
w twarzy mej martwym kamieniu,
by fałszu chlebem gębę móc zapchać
niespokojnemu sumieniu.

Na słów swych haki słowa me łowisz
z gardła, co ostem zarosło,
choć ich naprawdę usłyszeć nie chcesz,
bo nie brzmią ciepło i prosto.

W oczach mych iskry krzemieniem krzeszesz,
aż krwią od razów spłynęły,
dłonie ujmujesz bólu cęgami,
choć w pięści się zacisnęły.

Lecz nie obudzisz pod płaszczem skóry
wątłego echa istnienia,
bo na dnie studni duszy straconej
z dawna nikogo już nie ma.

autor

vooko

Napisany: 2007-03-03 Dodano: 2007-03-04 00:02:22

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie