Spragniona..

A już myślałam, że tak blisko..
Że dostanę To od Ciebie!
Wrzeszczę, krzyczę, ile mocy we mnie..
Nudzę, mówię, gestem milczę..
Sercem płaczę, tęsknię skrycie..
Miłości daj mi nędzne życie!

Ciągle czekam, siedzę, chodzę..
Nic pożytecznego zrobić nie mogę..
Myślę, dumam, gdzie jej szukać?
Jak by sama nie mogła zapukać..

Ślepcze głupiś, czyż nie widać?
Pragnę tylko moje serce Ci dać..
W opiece i trosce, do kochania..
Do ciągłego miłowania,
Do tulenia, całowania..
Wzamian tylko daj mi siebie..
Może będzie nam jak w niebie?

Ale nie, Ty szczujesz tylko,
Jak wąż z piekielnych iskier..
Jesteś i Cie nie ma,
dajesz i zabierasz..
I ten ciągły ból serce mi rozdziera..
Mocno rani i kaleczy..
Tylko miłość mnie uleczy..

Więc.. Myślę dumam, gdzie jej szukać?
Jak by sama nie mogła zapukać..

autor

pure_sincerity

Napisany: 2005-10-19 Dodano: 2005-11-11 14:22:34

Ten wiersz przeczytano 355 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie