Spragniona dusza

Zagubiona dusza woła o pomoc
Szuka dłoni, dotyku zrozumienia
Wędruje pośród głębokiego mroku
Szuka czułości, pocieszenia.
Pozbawiona światła błądzi po omacku
Swymi oczyma spogląda ku górze
Bezgłośnie szepce, wzywa uzdrowienia
Upadła,
Wstaje,
Żyje w nadziei...
Zauważył ową mężność Król jasności
Okazał łaskę, wysłuchał prośby
Światłość zstąpiła na strapioną
Uwolniła nieszczęsną z objęć ciemności.

autor

puszek559

Napisany: 2010-04-20 Dodano: 2010-04-20 20:20:47

Ten wiersz przeczytano 560 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie