Sprzeniewierzenie

Kiedy już świętości do reszty się wyzbędę
i najgorszą podłość uznam za dozwoloną,
to stanę się pustym, jesionolistnym klonem,
z robaczywym wewnątrz siedliskiem nowych trendów.

Zapłacę wiecznością za złudne tu i teraz,
za nikłe granice pomiędzy złem a dobrem,
aż w samozachwycie ogłoszę siebie bogiem -
ja mały człowieczek, mizerniejszy od zera.

Do atrakcji dodam wyuzdania do zabaw;
rozkosznie z perwersją przyjaciół sponiewieram,
psy zaadoptuję i kotom ludzkie prawa...

Tylko boża pieczęć będzie stale doskwierać,
za ziemskie uciechy przedpiekle da w zamian,
gdzie w mroku bez Boga, w samotności umieram.

autor

budleja

Napisany: 2014-03-09 Dodano: 2017-03-09 20:57:48

Ten wiersz przeczytano 1407 razy

Oddanych głosów: 46

Rodzaj Sonet Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie