Stąd do wieczności daleka droga.

Stąd do wieczności daleka droga
Więc najpierw w wieczność
Wyprawię swe myśli
- może w błękicie odnajdą Boga
Który już kiedyś raz mi się przyśnił

A potem me słowa do niej pobiegną
Do tej wieczności co jest bezkresna
Jak młode konie po żyznych łąkach
Gdy wiosna młoda zieleń wszędzie rozlewa
I kiedy rozkwita słońcem powietrze
Zapachem kwiatów pełne po brzegi
A dojrzałe chlebem pszeniczne kłosy zboża
Cichą modlitwę szumią na wietrze

A kiedy myśli dotrą do celu
I może w błękicie odnajdą Boga
I kiedy słowa wieczność dopędzą
Złożę swe dłonie w skrzydła gołębia
I ubiorę ciało w piór płynną lekkość
A potem wyprawię je tam
Gdzie czeka już na nie nieznana głębia
W niekończącą się czasu opowieść
I w bezkresną wieczność


Robert Kruk, 28.11.2006r.

autor

Robert Kruk

Dodano: 2006-11-28 14:00:05

Ten wiersz przeczytano 816 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie