Stara żarówka

Malusieńka w wielkim domu
Sama jedna sadzi kwiaty
Niepotrzebna juz nikomu
Tworzy krwawe swe rabaty

Stary fotel wiklinowy
Równie stary co jej dłonie
Szelest zasłon muślinowych
Te odgłosy tylko chłonie

Spiewa dawne kołysanki
Zna ton cierpki swego głosu
Uschły jej plecione wianki
Z porannego jeszcze wrzosu

Kiedyś matką, później babcią
Dziś staruszką nazywana
Kojarzona wciąż z dobrocią
Jednak zawsze omijana

Stary portret w swej oprawie
Wzrokiem za nią wścielke goni
Niedościgły w tej zabawie
Zniknie tak w bezdennej toni

Gdzieś przepala się żarówka
Blask przez chwilę jeszcze żyje
Razem z nią nasza staruszka
W wiecznym mroku już się kryje

autor

Głos z szafy

Napisany: 2004-09-16 Dodano: 2004-09-16 00:16:46

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 103

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie