Starość

Mocno pochylona
jak gałęzie starej wierzby
już bez błysku w oku
idzie chwiejnie,
jeszcze kroczy w dzisiaj.

Słońce refleksami srebrzy włosy,
szepcze, nuci
chyba jest we wczoraj,
obiecała, że już wkrótce
będzie z nim.

Rozsypuje resztki chleba
jak ostatnie dni,
liść jesienny sfrunął,
pomarszczony przez czas,
drżąca chłodem
wtula się w samotność
krucha i bezbronna
chowa we wspomnieniach
i przed snem cichutko prosi
- Boże, zmiłuj się.

autor

Astra

Napisany: 2014-08-19 Dodano: 2014-08-26 17:43:11

Ten wiersz przeczytano 1436 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie