Stary człowiek
Na policzkach ciemne plamy,
od słońca bruzdy na czole,
spazmatycznie wykrzywione
poorane ciężką pracą
zmęczone ręce.
Plecy z wiekiem zgarbione
od dźwigania jarzma życia,
spowolnione kroki w trepach
szorujących po deptaku,
z laską w ręku.
Oczy niebieskie nie iskrzą,
bez okularów wstecz patrzą
na całe minione życie,
wspominają czasy wojny
i okupacji.
Głęboko w szufladzie leżą
ordery, podziękowania,
medale, krzyże zasługi,
za oddanie, ciężką pracę
dla swojej ojczyzny.
Na dom spokojnej starości
mogą liczyć ci bogatsi,
z wiekiem marna egzystencja,
stary portfel ani groszem
i szczęściem nie sypie.
Komentarze (21)
smutna refleksja
młodzi nieraz obojetnie przechodzą obok takich ludzi
nie myslac o tym,ze Oni tez kiedys tacy bedą jak
doczekaja starosci
a kazdy człowiek zasługuje na szacunek i opieke czy ze
strony państwa czy tez najblizszych
pozdrawiam:)
Smutna refleksja.Starość i szacunek dla spracowanych
rąk nie powinny zależeć od zasobności portwela.
Taka jest rzeczywistość Starszego Człowieka, bardzo
smutna. Pozdrawiam
smutna prawda ...starsi ludzie powinni być objęci
szczególną troska i opieką niestety tak nie jest
..zgadzam się z JR każdy będzie stary ....
pozdrawiam - miłego popołudnia :-)
Każdy z nas jest, lub będzie stary. Niestety, ale taka
jest prawda. Stary człowiek, nadal jest człowiekiem, a
zatem niezależnie od finansów, zasługuje na uznanie,
wsparcie i stosowną pomoc. Bardzo dobry i refleksyjny
wiersz, jako przekaz na czasie. Pozdrawiam serdecznie.
szarzyzna życia na przykładzie starszych ludzi
mających mały zasób gotówki
smutna jest taka egzystencja
pozdrawiam serdecznie :))