Starzec

Chodził biedny starzec po wioskach, przy krzyżach,
omijał bogatych, do nich się nie zbliżał.
Odwiedzał ubogich, co jałmużnę dali,
zjadł tam ciepłą zupę i wędrował dalej.

Odwiedził też wdowę, która chorowała,
nie przyjął jałmużny, chociaż nalegała.
Obejrzał się w koło - zimno tu u ciebie
leżysz tu samiutka o wodzie o chlebie.

Narąbał jej drzewa, poukładał w stogi.
- Dziękuję ci wdowo, gotowy-m do drogi.
- Nagrzałam ci wody, wykąp się spocony
odśwież swoje ciało, będziesz odmłodzony.

Wychodzi dziadunio prosto spod prysznica,
wdowa aż zadrżała, widzi królewicza.
- Możesz zostać ze mną, mam dość smutku panie,
będzie nam weselej, tyś wart miłowania.

Obcięła mu włosy, on ogolił brodę,
przed ołtarzem staje para ludzi młodych.
Dach już im nie cieknie, położył dachówkę,
na podworku dzieci grają w "bisbolówkę".

Okna już oszklone, bielą błyszczą z dala,
tą szcześliwą parę każdy we wsi chwali.
- Upiecz żono chleba, żytniego swojskiego,
żebym mógł przypomnieć chleb ojca mojego.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2014-11-23 Dodano: 2014-11-24 03:43:55

Ten wiersz przeczytano 2328 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie