Stoi juz ceglany mur

Mozesz mowic i obiecywac...
Mozesz...tego nikt Ci nie zabronil.
Mozesz blagac, plakac, przekonywac.
Mozesz...szybko, szybciej...jakby czas Cie gonil.

Masz me przyzwolenie - zgadzam sie
na obietnice zlotych gor.
Jednak bardzo dobrze to wiem.
Przed ta gora - stoi juz ceglany mur.

Mogles mnie obsypac makiem.
Pozwalalam na te smieszne przyrzeczenia.
Smieszne, bo krzyczales, bo myslales: "jestem ptakiem!".
Ja? Juz nie mam nic do powiedzenia.

Zlota nic tu nie pomoze,
bo ja znam wyjscie z labiryntu.
To jest pole - tam jest zboze.
Ucieknij prosze w nie - na wschod od Koryntu.

Jak Ty pieknie potrafiles mowic o nas,
choc bez sensu to byl potok slow.
Bez sensu tak jak Syzyf wtaczal glaz.
Klamales wtedy - robisz to znow.

Nawet gdybys przyniosl mi nektar w srebrnej misy
i podal winogron kisc.
Nic innego nie docenie bardziej jak tej ciszy,
bo bez Ciebie. Ja nie wierze - mozesz isc.

autor

suitcase_of_angel

Napisany: 2005-11-01 Dodano: 2005-11-02 22:46:20

Ten wiersz przeczytano 462 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie