Stoję na balkonie.

Stoję na balkonie,
ćmię peta, bo palę.
Śmierdzą mi nim dłonie,
ja to sobie chwalę.

Takie mam wybory,
żadne i nijakie,
i debilne wzory,
bo jestem prostakiem.

Kto miał mi je dawać,
i kiedy prostować.
Jak miałem poznawać,
i kiedy stosować.

Ojciec był normalny,
matka też w porządku.
Ja prawdy nachalny,
tkwiłem w tym obrządku.

Uczyłem się życia,
łykając co było.
Trawiłem z ukrycia,
co życie darzyło.

Byłem ciekaw życia,
życiem odurzony.
Chętny do zdobycia,
praw już objawionych.

Stoję na balkonie,
ćmię peta pierwszego.
Śmierdzą mi nim dłonie…
zapalę drugiego.

autor

Grand

Dodano: 2007-05-19 09:52:57

Ten wiersz przeczytano 545 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie