Storczyk i róża

Wszytskim, którzy szukają siebie...

Umierała,
jednak piękno od niej biło...
Milcząca, zapomniana powoli traciła płatki,
jak jesienią drzewa gubią liście...
Jednak nikt nie zastanawił się, czy cierpiała...
Była tylko niezbędnym meblem całej ekspozycji.
Po śmierci on zajął jej miejsce,
dostojny i piękny.
Jednak niezwykle posępny,
niczym skazaniec czekający na wyrok...
Powód tej zadumy był jeden...
Wiedział, czyj los podzielić mu będzie dane...

"Uwierz w ślepą miłość i równie ślepą nienawiść..."

autor

Paulina

Napisany: 2005-04-26 Dodano: 2005-04-26 22:15:18

Ten wiersz przeczytano 497 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie