Stracone dusze

Lesie Kabacki, lesie wspaniały,
sekrety twej ziemi o smutek mnie przyprawiają.
To co ukrywasz w twym pięknym runie,
nie pozwala mi odejść od ciebie daleko.
Tam mojej mamy spoczywa dusza,
zagubiona, nie może znaleść swego ciała.
Dziesiątki innych straconych duszyczek
mijają się nawzajem strachem opętane,
patrzą na siebie pustymi oczami,
szukają resztek ciał postrzępionych.
Chcą powrócić do swych właścicieli,
żyć nadal z nimi w najlepszej harmoni.
To już jest nie możliwe, zrozumcie to!
Krzyczę na nich złością opętana.
Przystają na moment, w zimnych ich spojrzeniach
widzę zawiedzenie i nienawiść ku mnie skierowaną.
Rozwiałam ich chore nadzieje na pojednanie,
na długo oczekiwany wypoczynek.
Powoli, powoli zbliżają się do
mnie,
czuję ciężar ich cierpień,
robię się coraz mniejsza i mniejsza.
Żałuję moich słów i wylewu gniewu,
ale po co zostawiać komuś złudne marzenia,
które nigdy się nie spełnią.
Nie macie już żadnych szans!
Nie ma już nikogo!

autor

nadzieja-speranza

Dodano: 2010-01-16 21:25:39

Ten wiersz przeczytano 684 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie