Stracone uczucie

Wspominam często historię, może już przez kogoś znaną
O dwojgu ludzi, którzy czuwają na miłość wciąż wyczekiwaną
Dawne uczucie łączące, do serc ich się wdarło
Chcieli jeszcze trwać razem, lecz ono tak nagle umarło
Znikli oboje, a z nimi kolory całego świata
Zapanowała szara zima, zamiast barwnego lata
Nie było już tej radości przez nich niesionej
Nie było już namiętności, wspólnie tworzonej
Usta pobladły z samotności, z braku siebie
Zgasły gwiazdy na ponurym niebie
Modlili się tylko do Boga
Lecz on uznał, że to nie taka droga
Swój ból zostawili w kryształowej róży
Z nadzieją poprawy po pustoszącej burzy
I wyryli na wiecznej skale
Smutek, wzdychania, cierpienia i żale
W ciszy odeszli zamyśleni
Oświeceni przez kilka słońca promieni
Przeszyły ciała chłodzące dreszcze
Z marzeniem by to się nie kończyło jeszcze
Mrok ciemny i ulewa
On i ona na życie się gniewa
Przestraszeni, przygnębieni, sami w szumie zawiei
Ostatnia gwiazda już zagasła a z nią resztka nadziei
Pragnęli śmierć swojej miłości odegnać
Ale musieli się już bojaźliwie pożegnać
Słychać było krzyk: Nigdy nie oddamy!
Za bardzo wartościowe jest to, co posiadamy!
I znikły wszystkie bezradne obłoki
Słychać było oddalające się kroki
Dlaczego rozstania to taka męka?
Zadrżała dotąd nierozłączna jego i jej ręka
Uciekły już dwa zmarnowane cienie
Razem z nimi beznadziejne, ostatnie spojrzenie
Ze świata uczyniliście pustkowie
Tylko kilka myśli jak głaskał ją po głowie
I pomimo, że tak zlęknieni prosiliście
I tak dusze swe nad ziemię unieśliście
Czyny i słowa tak mocno raniły
Bezbronni ludzie tracili siły
Pozostały po nich sady, kwiaty, ogrody
Ale szybko zwiędną, bo brak im jest wody
Czasami wiatr przypomni i zawieje
Wspominam teraz, gdyż wspomnienie maleje
Otworzyły się dla szczerej miłości niebiosy
Łzy gorzkie dwojga, to krople porannej rosy

autor

MaRyLiN

Napisany: 2006-04-26 Dodano: 2006-04-27 15:44:49

Ten wiersz przeczytano 453 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie