Straszny koniec osoby...

Był sobie człowiek, człowiek nieśmiały,
Pod oczami miał wory, co noc niewyspany,
Krzyki pod oknem, szyb wybijanie,
Znosić to musiał, ciężkie zadanie.

Spokoju szukał i nie znajdywał,
Łzy swe wszystkie pod poduszką skrywał,
Zwali go czubkiem, głupkiem, debilem,
Codzień te same przeżyte już chwile.

Przezwisk końca nigdy nie było,
By żyć w samotności życie uczyło,
Wyszydzany na kroku, na kroku każdym
Ściekały po nim tony pogardy.

Swą wartość przyjmował za równą zeru,
Wszystko to przez tych kolegów ze świata,
Wyszydzało go ludzi niestety wielu,
Gdy chcieli tylko zmieniali się w kata.

Życie bez sensu, miał dosyć tego,
Chciał się odnaleźć na świecie innym,
Szykował się do lotu wysokiego,
Jak można tak czynić z człowiekiem niewinnym.

Zastanawiał się wciąż nad odejścia sposobem,
Miał kilka koncepcji, nie wiedział co wybrać,
Strategię wyliczanki szybciutko przybrał,
Za noża pomocą spotkał się z grobem.

Nikt nie zapłakał, spodziewał się tego,
Grób nieodwiedzany, widok to straszny,
Każdy grób przy nim wydaje się jasny,
Nie było osoby co była kolegą...

autor

Clarc

Napisany: 2008-05-26 Dodano: 2008-05-26 14:37:21

Ten wiersz przeczytano 636 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie