struna

z każdym dniem udowadniasz, że ideały istnieją, ale są niedostępne

Agonia istnienia
Każda chwila przybliża do kresu i do restartu
Każdą chwilę wypełniasz mi klęską
Która nigdy nie pozwoli mi siebie kochać
Budzić się z nirwany

Osuwam się w niepewność
Im mocniej Cię kocham bardziej siebie nienawidzę
Zbyt doskonały czy ja zbyt niewystarczająco dobra by istnieć
Twoje zdjęcia
Wieczności sensu bytu nieskończoności
Obraz najdoskonalszy

Od kiedy Ciebie nie ma nie istnieje także Bóg
Zabrałeś go ze sobą

Nie warto żyć
Umierać też nie warto
Wszystkie ścieżki prowadza do cierpienia
Decyduję się na moralne nieróbstwo Mniej boli trwanie
wystarczy większe znieczulenie

Nie jestem człowiekiem dopiero widzę
Jak bardzo się różnię od ludzi
Oportunistycznie zakochane istoty wypelniają granice świata
obok nich ja
zakochana bez powodu

Tylko Ty mogłeś podać mi rękę
Tu i teraz bez Ciebie nie istnieje
Ciągle ulegam złudzeniom
Że jestem

autor

niepewna

Napisany: 2006-02-12 Dodano: 2006-02-12 00:32:32

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie