Strzępy

… gdzieś tutaj,
nad rzeką…
W gęstej, nadbrzeżnej trawie…

…

Słońce osusza spocone czoła,
spocone twarze…
Smugi prześwitów kładą się na odsłoniętych ramionach, na naszych plecach,
kiedy odchodzimy… i przychodzimy…
I kiedy znowu odchodzimy w daleką podróż,
prosto…
… do kobaltowego nieba…

…

… za rękę…

…

Uśmiechasz się do mnie spomiędzy gałązek ukwieconego krzewu,
przytykając je do zmyślnych,
umalowanych czerwoną szminką ust…

…

… proszę cię...

…

Idziesz obok mnie ze spuszczoną głową…
wiem, że sprawiłem ci przykrość, przepraszam…

…

Kochanie…

…

Przemykasz miedzy drzewami,
podążam za tobą w ślad…

…

… doganiam…

…

Wbiegamy w cień, wybiegamy w światło… w okryty strzępami chmur
pomarańczowy zmierzch…

…

Leśna polana…
… wiatr rozwiewa włosy…

…

… gdzieś tutaj, obok tego drzewa…

…

Włodku…

…

… Jewgienijo...

…

Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym?
Powiedz, czemu mi nic nie powiedziałaś?…

…

Włodku…

…

… cii…

…

Spójrz, jak ciemnieje nad nami
niebo…

…

… obroty planetarnych konstelacji…
wschody i zachody księżyca… gwiazda Wenus…


…

… kończy się powoli czas…

…

Ktoś cię nawołuje z pogłosem echa, poprzez dalekie, zamierzchłe epoki i lata… poprzez
wielkie łąki…

…

… staje się coraz smutniej,
nadciąga noc…

…

Wiem,
że musisz już iść…

(Włodzimierz Zastawniak)

https://www.youtube.com/watch?v=JFYSDFm9hPA

autor

Arsis

Napisany: 2019-09-07 Dodano: 2019-09-07 02:52:37

Ten wiersz przeczytano 506 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie