Stwórco !

Stwórco potężnych błyskawic
twoja światłość w jasnym gromie
gdybyś zechciał może rozpalić
na nowo mojej duszy płomień

Bo bez ukochanej dawno przygasł
iskrami szczęścia już nie tryska
Choćby go dotknął sam król Midas
dawnego blasku nigdy nie odzyska

Nie odzyskam mych oczu błękitności
ich naiwności wiecznie zgubnej
Bo kiedy patrzę przez okno przyszłości
widzę tylko swoją czarną trumnę

Widzę tylko jak każdy dzień majowy
w otchłań ponurą odpływa
jak echo ostatniej z nią rozmowy
serce beznamiętnie mi rozrywa

Czuję gorycz i pustkę nieskończoną
jakby niebo na mnie spadło
przygniatając swą poświatą czerwoną
chmurnością zalewając mi gardło

Widzę jakby miasto szykowało mi wieńce
marsz pogrzebowy blisko dzwoni
a ja wciąż pamiętam te złote kaczeńce
jak ściskała je w swojej dłoni

Więc kiedy Boże już ten płomień wzniecisz
nowy kształt nadając mu błyskawicznie
Pamiętaj jak kochać potrafią poeci
tylko na wieczność i bezgranicznie !

autor

johnmaclane

Napisany: 2022-01-05 Dodano: 2022-03-17 10:14:31

Ten wiersz przeczytano 613 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie