Stworzenie kobiety

Wiem Gosiu, jesteś inna i z innym być może.
Dla mnie to nie przeszkoda. Od nowa Cię stworzę.
Stworzę Cię nad jeziorem porośniętym lasem,
Byś się mogła przeglądać w srebrnej toni czasem.
Stworzę Ciebie pod niebem błękitnym, na którym
Wiatr-psotnik tylko dla nas porozwiesza chmury
I już się nie wyplączesz spomiędzy obłoków:
Tych, co w dole, w jeziorze i tych, co wysoko.

Stworzę z marzeń niewinnych, byś na kształt chimery
Wiodła mnie w górę, w nieba niedostępne sfery,
Stworzę z modłów strzelistych, z kontemplacji, ale
Dodam myśli kosmatych, byś lubiła szaleć,
By gwiazdy nad jeziorem naszym rozrzucone
Rumieniły się, bladły, gasły zawstydzone,
Kiedy co noc będziemy od zmroku do rana
Słodkie pogańskich rajów poznawać arkana.

Gdy będziesz na półwyspie, namiot Ci postawię
I będziemy się kochać w świeżej, mokrej trawie.
Pan Bóg pobłogosławi miłość – da nam dziecię:
Dziewczynkę – jak Ty śliczną – najmilszą na świecie.
Kiedy maleńka rączka obejmie mój palec.
Będę płakał. Na pewno. Nie wstydzę się wcale.
Ty także mokre oczy mieć będziesz dziewczyno.
Nie szkodzi! To łzy szczęścia. Pozwól im, niech płyną.

autor

jastrz

Napisany: 2019-07-14 Dodano: 2019-07-15 00:01:37

Ten wiersz przeczytano 966 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie