Sukienka mamy

Weszła jak duch przez firany,
zabiera suknię swojej mamy,
dzisiaj na balu chce ją założyć.
Pasąc krowy na ugorze,
upiększa, skraca, jak może.
Panie, pozwól do szczęścia jej dożyć.

Już noc zasłony upięła,
macocha dawno usnęła,
a tam grają, aż słychać z daleka.
Pełniutka strachu i smutku,
opuszcza dom po cichutku.
i na zabawę szybko ucieka.

W chlewku sukienkę zmieniła,
na tą co w polu uszyła,
a buciki macochy jak ulał
i ku radości, uciesze,
już śliczne loczki poczesze,
które na plecach falują.

Pełna radości, ochoty
skacze przez ogrody i płoty,
prosi Boga, by wieczór ten przeżyć.
Myślała drżąca i płocha,
że będzie krzyczeć macocha.
Boże pozwól mi w szczęście uwierzyć.

Stanęła na wejściu sali,
ludzie jej nie rozpoznali.
Panny, jak baletnice wirują.
Każda już z chłopcem pod rękę
patrzyli na jej sukienkę,
jak kolory ogniste pulsują.

Z miejsca, gdzie grała muzyka,
zbliża się chłopiec jak tyka,
prosi i chwyta, pięknie kołuje.
Poznałem ciebie jedyna.
Ty z klasy moja dziewczyna.
Jestem szczęściarz, anielsko się czuję.

A chłopiec ciągle coś marzył,
pragnął, by cud się wydarzył.
Znalazłem szczęście! Tak rzekł kochany!
Będzie ślub, piękne wesele,
zostań mi mężem Aniele.
Szczęście przyniosła sukienka mamy.

Przyznaję się bez bicia, to moja sprawka i ten pierwszy bal. Mama za wcześnie nam umarła. Zostawiła nas dziewięcioro dzieci.Czworo od razu poszło w świat za chlebem a ja dziesięcioletnia dzie

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2019-02-10 Dodano: 2019-02-10 04:21:39

Ten wiersz przeczytano 1518 razy

Oddanych głosów: 37

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie