Światło po Mroku

Wędrowałem po lesie mroku.
I nie widząc następnego kroku
błądziłem naprzód.
Sciskał mnie chłód
i nieśmiertelne pragnienie,
mej duszy przygnębienie.
Więc tak przed siebie parłem
i prawie umarłem,
bo od dawna nade mną były
i coraz bardziej ciążyły
czarne chmury samotności
oraz braku miłości.
Pogubiony w mrokach,
smutki u bokach.
Ujrzałem w niebie,
w jego ponurej głębie,
lśniący blask!
Usłyszałem trzask
i prysła ciemność,
ów nieproszony gość.
Świeci znów las ponury,
zerwane są w końcu chmury,
a wokół mnie światło kwitnie.
Życie pulsuje wybitnie.
Wtedy ryzykuje spojrzenie
na jasna pochodzenie.
I natychmiast z nóg mnie zwala
ciepła fala!
Nie daje mi spaść,
łapie mnie zaś
na miękkich skrzydłach swych
z nowych nadziejach mych.
Odnosi w nieznaną dal,
lecz nie czuję żal.
Już się nie boję.
Porzucam więc swoje
myśli posępne.
Me serce niedostępne
jest dla smutku.
Nie pragnę już ratunku.
I nagle, przelatując pod tęczy łukiem,
z niemal niesłyszalnym hukiem
znikł ból.
Ja lece ku zielonych pól
wiecznej miłosnej radości,
gdzie mi przed obliczem gości
źródło nadziei,
koniec odyssei.
Nie wiem czy dolecieć zdołam,
a jednak z przekonaniem wołam:
Wreszcie znów moja
jest słodka nadzieja!
Nowy sens poznałem,
bo co ujrzałem
byłaś ty!

To są moje skromne dzięki za twoją przyjaźń, mój aniołku.

autor

MEIYO

Napisany: 2004-08-17 Dodano: 2004-08-19 22:19:17

Ten wiersz przeczytano 467 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie