Światłoczuła miłość

Najgorsze pod słońcem
Wpaść w sieć pajęczyny
Gdzie z szybkością światła
Znikają godziny

Kto wie gdzie granice
Złudzenia rzeczywistości
Przez palce czas trwonię
Powietrze się złości

To już chyba nałóg
Leczyć duszę trzeba
Gdy patrzę w ten ekran
Zamiast w błękit nieba

I po co mi to było.. ale
Może to nie choroba
A światłoczuła miłość
Jak magnez przyciąga

Bez dotyku i szeptu
Spotkania płomieni
Bez powietrza i słońca
Wirtualnej przestrzeni

Widzę lecz nie czuję
Wplatana w pętle ciszy
Na cmentarzu zimnych
Zmysłów mechanicznych

A życie? Tuż obok płynie
Jak zburzona rzeka
Uderza w brzegi duszy
W głodzie natury piękna

Autor nie zawsze pisze o sobie, często z wyobraźni powstają wiersze lub z obserwacji życia na świecie.

autor

ESTERA60

Dodano: 2007-11-10 13:52:22

Ten wiersz przeczytano 464 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie