O świcie

Tobie...

zjawiałeś się
niespodziewanie
dookoła rozsiewając
znajomą woń,
dotykałeś dłonią
włosów mych
i delikatnie
pieszcząc je
szeptałeś do ucha mi
pieśni porannej treść

kiedy byłeś blisko mnie
w dniu zwycięstwa fatum nad nami
zrywalismy beztrosko maki
z łąki przeklętej grzechami
nadal otuleni matczynymi
skrzydłami niewinności,
upajaliśmy się
rozkoszą najgłębszych
tajemnic swych ciał
-sięgając nieskończoności!

w pełni grzechu...
staliśmy się aniołami

może raz ostatni

odtąd fatum miłości i tęsknoty
krążyło nad nami...
co zmierz, co noc
malując akt straszliwej prawdy
odbierało mi Ciebie
rozrywając więź niezmierzoną,
skazując głodne dusze
na samotne noce...

kiedy słońce chyliło się ku upadkowi
użyczając ostatnich promieni,
drżałam z obawy, że nigdy
już nigdy nie powstanie

zamykałam oczy
chcąc miłość swą
pocałunkiem przypieczętować
lecz usta tylko...
zamierały w bezruchu...

Odszedłeś!
zostawiając
marmurowej twarzy chłód


Teraz tylko przeczekać noc...
aż po świt...
potem obudzić się
mocą Twoich subtelnych słów:

-Zbudź się!
Dzisiaj znowu będzie piękny dzień.

autor

*Hippie*

Dodano: 2006-05-27 17:15:09

Ten wiersz przeczytano 551 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie