Świerzy powiew...

Bo gdy umrzeć chcesz,
gdy wciąż boli cię,
nie liczy się świat,
choć ty go bardzo chcesz.
Miną lata, miesiące,
w sercu czarny płomień,
wciąż zalewa cię łzami,
wciąż przewracasz oczami,
jak gdyby to był twój kres.
Bo gdy umrzeć chcesz,
miłość boli cię,
co straciłeś – przepadło,
odzyskać to chcesz,
wciąż zabijasz się,
wciąż oderwać się chcesz.
Lecz nie twego życia kres,
bo miłość...
Jej świerzy powiew – już przy tobie jest.

Dla wszystkich co uczą się żyć od nowa. Dla każdego kiedyś zamruga promyk nadziei. I spełnienie w nowej, lepszej, mocniejszej miłości.

autor

figaro79

Napisany: 2007-10-25 Dodano: 2007-10-25 22:49:20

Ten wiersz przeczytano 538 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie