swieta cz1

bowiem upadliśmy

i nic z tego nie przyjdzie
z poświęcenia z tradycji i stołu
otworzono nam wszak nowe domy
tak wspaniale żywe i pełne popiołu

światła świątyń już przecież rozbłysły
tysiąckrotnie jaśniej i mocniej
niż serca nasze byłyby w stanie
tchnieniem swoim ostatnim wydobyć

padnijmy więc na kolana

w dłoniach dzieci
gałązki oliwne (to przecież nadzieja)
w oczach rządza
w dłoniach chciwość i chęć zapomnienia

A gdy razem rodziną wrócimy
do drzew, jak do krzyży strzelistych
o nakryciach ostatnich nie pomni
głowy myślą zapełnić świąt czystych

autor

pope_11

Dodano: 2007-12-03 23:12:40

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie