brzegiem morza

Za siebie się oglądam, wstecz spoglądając
tym gorzej, bowiem staję twarz z twarzą
tak znajomą iż wręcz nie poznając
klnę żywioły co prawdę znów zmażą

w mgnieniu serca uderzeń sekundy
w głowie mojej rozpali symbole
tak bydlęco niskie i tak przy tym różne
jak poglądy rozwiązłych pokoleń

oczu już nie sposób otworzyć
prędzej przyjdzie mi z twarzą tą zasnąć
przed pamięcią się własną ukorzyć
białe latarnie nad głową pogasną

i choć wieki minęły od wczoraj

może się dusza na klifach zabłąka

na mieliznach osiądzie jak statek

i po twarzach strwożonych
niech stąpa

autor

pope_11

Dodano: 2007-12-02 16:06:59

Ten wiersz przeczytano 432 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie