Świetność ma umiera

Sam na sam pracuję z mymi myślami,
one są mocne,
zabijają mnie jak dynamit.
Pora wyrwać murom zęby krat,
zmienić otaczający mnie świat.
Postawić na nowe wizerunki, innych interes.
Już nie troskać się własnym obrazem jakowyś przedstawiacie mię.
Zatracę się, aż zniszczę wszystko co we mnie złe,
zniweczę cały mój cień nadaremnie.
Zostaną ze mnie gorzkie wnętrzności,
by świat z zaświatów ujrzeć z zapartym tchem.
Pustą piersią bez powietrza poczuję moje cząstki
nie potrzebne niczemu już!
A jam Twój niegdyś miły, moja Pani,
jako serafin obłoki zsyłać będę, dotlenie
byś popłynęła beze mnie,
choć mniemam, że i tak już nie sprawiam Ci zawodu.
Nie ma powodu, bo me znaczenie przy boku Ciebie odchodzi w zapomnienie.
Ujrzałem raz i sto razy jak Twe oczęta karciły mię,
jak w krzywym zwierciadle odsłaniałaś typowe dla mnie poczynania.
Nie jestem już taki jak kiedyś, dla Ciebie nie jestem.
Stoję przed tobą zawżdy tak pospolity jak niegdyś,
garnę do Ciebie w strachu odrzuceniem,
lecz ty patrzysz jako bym hańbą był.
Wtem bezradny wyczekuję Twego ruchu, emocji.
Wciąż wyczekuję, coraz ciszej, z nadzieją.
Masz rację innym się stałem.
Postradałem zmysły troskając się o strach
przed Twą odprawą, gdyż nie proszę o ciepło, jak niegdyś.
Nie chcę prosić, bo litości nie pragnę!
Z każdą wiosną choć ciało młode, serce echem się staje!
Niegdyś gorejący, zaciekły swej miłości
nastał ostatni czas, czas rozpaczy,
w środku wciąż jeszcze taki sam,
a gdy łzy wszystkie zostaną przelane
suche serce nie zostanie już poznane..

Anna N ;* ;(

autor

maniana619

Napisany: 2011-12-03 Dodano: 2011-12-03 13:46:53

Ten wiersz przeczytano 452 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie