Świt

Tym razem bez udziwnień. Powracam na łono klasycznego 13-zgłoskowca

Mgła na łąkę opadła szalem srebrno-białym,
Na niebie się na chwilę gwiazdy pokazały,
Ale gasły powoli, bo już chmurki w górze
Zaczęły się zabarwiać przyciemnionym różem.
Noc odeszła do lasu. Widząc, że już świta
Ptaki jazgot podniosły, by słońce przywitać,
Ode wsi zaś śpiew słychać „Ojcze z nieba, Boże”
Bo w żniwa nikt się długo wysypiać nie może.
Niebo słysząc tę ptasią i ludzką fanfarę
Pojaśniało, zrobiło się gołębioszare.
Na wschodzie, za drzewami zapłonęła zorza.
Zrazu ciemnoczerwona, jak daleki pożar,
Błyszczy martwiąc rolników, bowiem wschód czerwony
- Jak powiada przysłowie - gorszy jest od żony,
Później coraz jaśniejsza, jej blask razi oczy,
Już biała słońca kula nad lasem się toczy.
Na łące pajęczyny pomiędzy trawami
Zaświeciły w twarz słońcu rosy brylantami.
Ze wsi zaś słychać nowe, lecz zwyczajne głosy:
Cichy stuk – gospodarze wyklepują kosy,
Brzęk wiader, bo to pora rannego udoju
Skrzyp żurawia i bydła ryk u wodopoju.
Wiatr się zbudził i westchnął. No i w jednej chwili
Piołun przed nim z szacunkiem złotą wiechę schylił,
Pokiwały głowami leszczyny i głogi,
Przeszła złocista fala – od miedzy do drogi.
Znikł chłód nocy. Już robi się coraz goręcej.
Nastał dzień. Wiejską drogą w pole idą żeńcy...

autor

jastrz

Napisany: 2018-08-14 Dodano: 2018-08-14 03:47:12

Ten wiersz przeczytano 1219 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie