świt zapukał...

z cyklu "mój codziennik"

milczy lustro w cieniu tuląc widmo marzeń
krzykiem ciszy w oknach tęsknią smugi słońca
w zamyśleniach śladem wspomnień sunie ranek
wciąż pamiętam w twoich dłoniach lodu sople

zmrok zaciera codzienności ostre kanty
jednym gestem wywołujesz tysiąc pragnień
zamęt w myślach przemieszkuje nieustanny
sycąc kawą z samotnością na dnie szklanki

narkotyku jest spragnione jak powietrza
moje wnętrze skołowane życia lotem
trzask zapałki niczym wybuch budzi dreszcze
wytrzeźwiałam świt zapukał znów do okien

wiernemu czytelnikowi...

autor

Colett

Napisany: 2008-05-20 Dodano: 2008-05-20 18:43:40

Ten wiersz przeczytano 419 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie