Symfonia Powitalna na jedną czwartą

Ucichła wreszcie uwertura kół
co w monotonnym rytmie
odstukiwały kolejne metry
uciekającego życia

Drzwi wagonów zgrzytliwym glissandem
podały temat dalej
i już go powtarzają cichutko brzęcząc
druty nabrzmiałe elektrycznością

Rozwija się ciągle motyw
w dwugłosie ludzkich jęków i szczekania psów
i czasem się w nie wplata strzał
jak suchy kontrapunkt

Nie ma ucieczki od tej symfonii
tu wszystko wygrywa tę samą pieśń -
Kantyk Śmierci Wszechobecnej -
która rozlewa się ćwierćtonami szeptów
i arpeggiami szlochów
by wreszcie dać się zapisać kominom
czarnymi kłębami nut
na niebieskiej partyturze nieba

I kiedy koncert nie skończył się
w przewidzianym czasie
wszystkim się wydawało
że to ostatni utwór świata
który rozwiąże się w ogłuszającym finalnym piano
bo już nie będzie miał kto
śpiewać forte fortissimo

autor

lookkas

Napisany: 2007-04-20 Dodano: 2007-05-05 18:49:19

Ten wiersz przeczytano 879 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie