SYN BIEDY
Wiersz oparty na autentycznym zdarzeniu.
SYN BIEDY – Barbara Ponikarczyk
Stał pod sklepem ze wstydem na twarzy,
Z niemą skarga czającą się w oku.
Biedny syn Rzeczpospolitej Polskiej,
Walczył z głodem od świtu do zmroku.
Przyodziany w zbyt duże ubranie
Nie z Paryża, lecz rodem z lumpeksu.
Niósł w pokorze przez młode swe życie
Ciężki wór pełen gorzkich kompleksów.
Miał nie więcej, niż latek dwanaście.
Jeszcze dziecko, choć wcześnie dojrzałe
I przed każdym wchodzącym klientem
Szeptał cicho swe prośby nieśmiałe.
Czy by pani zechciała mi kupić
Jakąś bułkę lub może suchary?
W domu pusto. Nie jadłem od wczoraj.
Nie chce trzeźwieć od wódki mój stary.
Mama cicho po kątach wciąż płacze.
Ma twarz siną od razów potwora.
Coś próbuje zaradzić tej biedzie,
Chociaż sama jest głodna i chora.
Dawniej tata miał pracę w fabryce,
Lecz ją stracił, gdy zakład sprzedano.
Długo szukał innego zajęcia,
Jednak drugiej mu szansy nie dano.
Mamy także nie chciano zatrudnić,
Bo jak mówią jest mało kształcona,
Więc żyjemy z jałmużny od państwa,
Które czeka kto pierwszy z nas skona.
Ja nie liczę na żadne frykasy,
Chcę się tylko przed panią wyżalić.
Muszę prosić o żywność pod sklepem,
By rodzinę od głodu ocalić.
Drogi chłopcze odrzekłam wzruszona
I wręczyłam mu sporo pieniędzy.
To jest wina chorego ustroju,
Że ty musisz na co dzień żyć w nędzy.
Barbara Ponikarczyk
Komentarze (11)
Ta prawda aż boli...przekazałaś całą jej autentyczność
w swym wierszu.
"Dawniej tata miał pracę w fabryce...Mamy także nie
chciano zatrudnić",cyt,aut.Bieda,brak funduszy na
podstawowe produkty spożywcze w wielu domach ,to
codzienność.Dzieci i dorośli bezdomni w naszym
kraju,to także nagminny obraz naszej
rzeczywistości.Temat wiersza bardzo
aktualny,smutny,dziesięciozgłoskowiec.
Taki obrazek można często spotkać dzisiaj w moim
mieście i pewnie w każdym. Nędzne emerytury brak
pracy, są tego wiadomym powodem. Właśnie poeci zawsze
krzyczeli piórem na rządy i ustroje nędzę i głód, bo
taka jest powinność ludzi pióra. Masz wielką zasługę u
tych biedaków, że ci nie jest obojętny ich los.
Popieram krzyk duszy w tym względzie, bo znam ten
problem doskonale.
wiersz wzrusza swoją autentycznością, bo tak naprawdę
wiersze powinny ukazywać prawdę, a ty wspaniale ją
opisalaś
glowę nisko spuściłam i nie wiem co napisać. A raczej
co zrobić z tym ojcem - potworem. Powiesić? Nie
miałabym sumienia - jestem bezradna.
Ty chociaz wiersz napisałaś. Brawo.
Pokazałaś smutną rzeczywistość w bardzo dobrym
wierszu. Świetnie!
Kiedys podrozujac po Rumunii widzialam takie zebrajace
dzieci i myslam ,ze ten problem nigdy nie bedzie nas
dotyczyl ,ale ten problem glodnych dzieci byl zawsze i
bedzie tylko wczesniej niestety byl bardziej starannie
ukrywany . Bardzo pieknie ,ze poruszasz ten wlasnie
temat w swoim wierszu.
Wiersz oparty na prawdzie ,ja spotkałam też
niejednego bohatera Pani wiersza ,do dzisiaj pamiętam
te wystraszone i smutne spojżenie dziecięcych oczu.
Takie sytuacje to napewno wina chorego ustroju, ale
dlaczego te biedne dzieci muszą ponosić jego
skutki.Gdyby jeszcze ci tatusiowie nie szukali
pocieszenia w kieliszku......
powtórze za Marylą świetny! i tak prawdziwy że aż boli
W piękne szaty poezji, nie z lumpeksu ubrałaś, swój
jakżesz dramatychny wiersz, gratuluje pomusłu i
wykonania.
rzeczywistość odbita w Twoich słowach... Świetny ..