Szara rzeczywistość

Znów szara przestrzeń bezdusznego miasta
Śni mi się nocą życie pośród szalejących mórz przestrzeni
Lecz pozostaje mi jedynie pustka życia codziennego
Biel i czerń, na co dzień widzę
Żadnej nadziei, żadnej perspektywy
Przebijam się przez ścianę życia
Widzę martwe blokowiska czuje chłód
Przeszywa mnie wzrok upadłych ludzi
I znów codzienność szarych domów
Krótkie przebłyski zieleni i błękitu
Szybko znikają pochłonięte bielą
Przyroda zatacza koło, a miasto umiera
Zanikają oznaki życia
To koniec, już nic nie widzę...

autor

neall

Napisany: 2004-10-14 Dodano: 2005-12-10 00:02:11

Ten wiersz przeczytano 521 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie