Szary jawor
Mgła już osiadła, mgła na świecie,
kominy i wieże, domy i macierze,
w mieście, na wsi, na kolei,
dopadła lasy, dopadła zieleń...
Szary jawor z parku
zamglony, spowity snem
jak rycerz przed bitwą
na jednym kulawym koniu.
Sam w ziemi, sam w alei,
w łzawych objęciach deszczu,
z ironią wystawiony na wiatr,
kołysze się. trzęsie i traci...
A traci liście, jeden za drugim,
to żółty, to zielony, to mały i duży,
coś ucieka, coś goni, coś umiera,
coś pozostaje niestety bez zmian.
autor
Zbuntowany Wędrowiec
Dodano: 2007-09-08 16:12:21
Ten wiersz przeczytano 639 razy
Oddanych głosów: 6
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Jawor, ostoja wielkiego parku! Trwa mimo deszczu, trwa
mimo burzy! To, co opadnie, na pewno zwiędnie. Każdy
zapomni o pięknym listku! A jawor, choć stary, trwa
dzielnie wciąż, niosąc na swych konarach, doświadczeń
brzmię! Zatem niech każdy przyjrzy się uważnie, jak
jawor cieszy wszystkich tych, co życie Im zgasło!
Bez zmian ( ale też nie na wiecznosć) pozostaje
drzewa rdzeń by po zimie znów zachwycać zielenią i
tak dzień za dniem, rok po roku wszystko płynie =
dzień smutku , dzień uroku.
Człowiek jak rycerz jak On walczy ale gubi lście i
starzeje sie w sceneri zamglonego świata przesłanie
właśnie takie Dobry wiersz