Szept świata

Jak duch,
krąży nad światem wspomnienie:
pełne bólu, smutku i łez.
Jak cień,
ucieka przed czasem marzenie:
Że znowu zakwitnie czarny bez.
Oczy znów wzniosą się ku słońcu,
a bramy życia staną otworem.
Kłamstwem jest, że czas rany leczy,
to tylko wyobraźni wytworem...

Pustka oplotła już ludzkie serca.
Nie ma świtu, co nie kończy się zachodem.
Nie ma drogi, która nie zakręca.
I nie istnieje ciepło nieprzerwane chłodem.

Życie jak rwąca rzeka gna,
czasu nie szczędzi, puki siłę ma.
Bo nie istnieje człowiek co nie zna zła,
i każdy opadnie kiedyś do dna

autor

Neyla

Napisany: 2009-07-09 Dodano: 2009-08-10 16:23:42

Ten wiersz przeczytano 551 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie