Szeptały...

A ja jeszcze jesiennie.

Widziałam łabędzie, zamykały niebo
wielkim kluczem spięte, ledwie przed wieczorem.
Uroczyste, nieme – wiatr im zdławił gardła,
brzozy „ Boże wejrzyj...” szeptały w nieszpory.

I woda zazdrosna,woda niespokojna,
powadzona z wrześniem połykała słońce.
Skrzydła zagarniały przedwieczorne cienie
zachłannie, ze świstem tuż przed horyzontem.

Widziałam jak niosły dzień ponad lasami,
za nimi płomieniem zachód w trzcinach przysiadł,
porozpalał wiechcie i świece w brzezinach.
„… na początku, teraz i na wieki...”

Cisza.
​

autor

Ewiann

Napisany: 2017-04-15 Dodano: 2018-01-02 14:39:31

Ten wiersz przeczytano 864 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie