Szkoda lata

Żal mi
świtu, który nasączał złocistym światłem jaśniejące pęknięcia na niebie. Pięknych barw nocy ,zmieniających się w dzień.
Ogrodu, będącego niby olbrzymie szafirowe jezioro, spowitego nieziemską zielenią. Kropli rosy, lśniących jak diamenty
na płatkach kwiatów i młodych pędach roślin. Ścieżek, otoczonych zewsząd plątaniną krzewów i konarami drzew, wśród których śpiewały i szalały ptaki, korzystając do woli ze świeżego,
chłodnego powietrza pachnącego balsamicznie. Poranków, które przechodziły w godziny popołudniowe, zmieniając powietrze w ciężkie od wilgoci i upału. Niepozornego ptaszka, nieco
większego od wróbla z brązowymi piórkami i czarnym łebkiem, fruwającego z drzewa na drzewo . Rozkładał skrzydła i pokazywał lśniąco żółtą klatkę piersiową, upodobniając się do latającej cytryny. Kwitnącego jaśminu , różowych i fioletowych kwiatów fuksji, nad którymi brzęczały cale roje pszczół. Wieczorów, z koncertami cykad, ciepłego aksamitnego powietrza. Księżycowej poświaty, na falujących łanach złocistej pszenicy.
Spotkań , w cieniu rzucanym przez wysmukłe akacje, kiedy mrok gęstniał z każdą chwilą. Tajemniczych zaślubin nocy i dnia, kiedy wraz z brzaskiem rodził się kolejny, letni dzień. A on spał tuż obok, oddychając równo i powoli. Wdychała zapach jego ciała, zastanawiając się, czy leżą tak, spleceni ze sobą, po raz ostatni? Chciała przedłużyć tą chwilę bliskości, zachować jak najdłużej płynącą z niej przyjemność. Ale miłość odeszła,
wraz z latem, pewnego słonecznego popołudnia. Poczuła się tak, jakby porwał ją nurt rwącej rzeki i dotarłszy do wodospadu, runął w dół wraz z masami wzburzonej wody. I ciągle szuka sposobu,
by się czegoś uchwycić, bo na chwilę obecną, życie jej przypomina tą wodę, bez końca opadającą ku skałom. Szkoda...

Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2012-10-22 Dodano: 2012-10-22 16:23:01

Ten wiersz przeczytano 1153 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie