Szron

Naszym szczęściom wymarzonym
jakoś smętnie dziś, markotno –
dniem sterane słońce zerka
od niechcenia w moje okno.

Kurz kolejny raz przeczytał
„Tomka na wojennej ścieżce”,
o lekturze ckliwych wierszy
w żaden sposób słyszeć nie chce.

Dookoła myśli płoche,
słowem niedotknięte światy –
zaraz diabłu duszę sprzedam
za zielonej łyk herbaty.

Po firankach, parapetach
wieczór się leniwie sączy –
spraw zaczętych przed obiadem
dzień sędziwy nie dokończy.

Śpi już ciasto z jagodami
i staruszka na obrazie,
a z powały – cichuteńko –
szron się sypie raz przy razie,

na przyjaciół, na mą głowę,
na idoli chlubne dzieje –
wokół lato oszalało,
a ten... prószy – nie topnieje.

lato 2005

autor

ajs

Dodano: 2006-03-02 12:33:49

Ten wiersz przeczytano 556 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie