W sztolni miłości

W podtekście wiary spływa nadzieja
Natchnieniem łaski spowodowana
Całego świata Polski pradziejach
Wielkim orszakiem ludu kolanach

Mijam wciąż ludzi widzę oblicza
Mocno spragnione jakiejś nadziei
Kontusze wiernych w pamięci zliczam
Wiele zaś istnień rozłąka dzieli

Kołacze serce widokiem straceń
Wielka tęsknota do bramy szczęścia
Widok marazmu ludzkich wypaczeń
Jakim spojrzeniem odzyskać wzejścia

Promiennym szlakiem pragnę podążać
Widzieć uśmiechy radosny szczebiot
Światem się cieszyć piosenkę pląsać
Narodzin dzieci witać dźwięk źrebiąt

Toksyczna narośl niechaj odejdzie
Spragnieni szczęścia odetchną wolni
Natura niebios orszakiem przejdzie
Kujmy urobek miłości w sztolni

autor

Zbigniew_Dumowski

Dodano: 2013-01-15 11:55:15

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie