Sztuka chodzenia

Zainspirowana rosyjską pantomimą o ludziach, jako kukiełkach. Pozwolamy, by ktoś ciągnął za sznurki naszego życia...

Każdego ranka uczę się na nowo chodzić
Na niteczkach z pajęczych sieci

Dolne Odstające

Pociągam – unosi się noga

Nikt nie zadaje sobie pytania
Dlaczego chodzę
Nikt nawet nie draśnie myśli
W jaki sposób
Nie trudzi się
Mimowolnie idziemy do przodu

Nie wiemy że
Nie chcemy być bezsilni

Codziennie gdy ciągnę rano delikatne niteczki by wprawić w ruch
Dolne Odstające
Staram się nienadziwić w jaki sposób
I nie staram się zrozumieć

By codziennie widzieć
Nieodkryte dzieło Stwórcy

By codziennie uczyć się chodzić
Stawiać pierwsze kroki
Na nowo

autor

Orchea

Napisany: 2006-08-08 Dodano: 2006-08-16 00:13:25

Ten wiersz przeczytano 508 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie