Dotyk

Dla człowieka

W powietrzu nawilżanym sztucznymi perfumami
Niczym ćmy
Z trudem rozkładające wilgotne skrzydła
I w amoku gonią smugą tej jaśniejszej ciemności
Marszczymy brwi linią jednolicie prostą
Odmierzoną z okiem uważnym
Zacienia źrenice tonące w głębokich oceanach

Napój duszy oprawiony w ceglaną ramkę

Składają wreszcie skrzydła przyklejają się do ścian

Szybko zamykamy oczy wypełniamy morską bryzą umysł
Byle odpłynęły sztormy
Choćby się udusił to nie przestanie
Ambitny człowiek
Rozwiany do granic możliwości

Zraszają nas…
Owińmy się w kokon ze świtowej mgły
Aby tylko nie było kawałka mej skóry
Zasłońmy doszczętnie swe ciało
Niby mimowolnie z obojętnym wzrokiem
Oczy nawet zamknąć trzeba…
W oczach można się utopić

Byle żaden promień słońca nie doszedł do mej skóry
Byle nie zabił surowości uparcie trwającego stadium początku

Zamykają się skrzydła

Trwają w bezruchu

Światło

W amoku szaleństw rozszalałych zmysłów rozbudzonych do bólu w rozpalonych dotykach przenikających krzykach w zupełnie nocnej ciszy rozpadaną burzą rozcinające niebo błyskiem czegoś nieziemskiego
W intensywnym smaku truskawek i rażącej ich czerwieni

Dotknęły człowieka skrzydła
Zdeptana została całkowita
Obojętność

Od człowieka

autor

Orchea

Napisany: 2006-07-01 Dodano: 2006-08-15 00:00:56

Ten wiersz przeczytano 901 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie