Szukając pocieszenia.

Gdy powiem sobie kiedyś dość,
Ty jedna mnie zrozumiesz.
Zawitasz w życie jak czekany gość,
ukoisz ból istnienia.

Czerwoną wstęgą przetniesz nić,
uwolnisz mnie od życia.
Zacznę po wieki pięknie śnić,
w krainie mroku, nie-bycia.

Zatęsknią wtedy wszyscy Ci,
co warci uczuć byli.
Oddając ostatni pokłon mi,
w tej podniosłej chwili.

Otworzą bramę, usłyszę róg,
To On po mnie przychodzi.
Czarny śmierci wysłannik – Kruk,
pod skrzydła Swe mnie bierze.

Teraz samotna stoję na rozstaju dróg,
patrzę na Ciebie i płaczę.
Wołają mnie razem diabeł i Bóg,
walcząc o nasze dusze.

I wiem, że dołączysz do mojej męki
bo zawsze mnie kochałeś.
Zniszczyły Cię samotności lęki,
Twe życie dla mnie oddałeś.

Jesteśmy razem Ty i ja, na zawsze połączeni,
jak duchy w mroku razem idziemy,
w kałużach krwistej czerwieni –
Szukając pocieszenia.

Dla Dawida, który już nigdy nie rozjaśni Swym uśmiechem mojego życia.

autor

Lwica82

Dodano: 2007-03-21 15:41:17

Ten wiersz przeczytano 577 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie