SZUM

Szum, tak potworny szum
Za oknem moich zmysłów
Pobolewa we mnie gapiów tłum
Ich niemych gestów oraz przysłów


Nie zrażon słów przytępych w wyrazie
Z trucizną w przesłodzonej polewie
Zdaję się być na cyrkowym pokazie
Z wielką areną, pośród świń w chlewie


A chlew ten ogromny w królestwie debili
Pod światłym przywództwem obleśniej Mamony
Koryta ze złota mimo, że lud kwili
Oziębły, obrośnięty w demony


Strach wielki rządzi maluczkich cieniami
Strachem podszyte ich bezradne dusze
Uciec nie potrafią i w niebyt spychani
Nadludzkie cierpią katusze


Więc wspomóż swe biedne owieczki, o Panie
Mamione ułudy wiarą bezlitośnie
Niech manna słów Twych nadzieją się stanie
Odwagi mądrością wyrośnie

autor

owiga

Dodano: 2009-02-05 07:02:15

Ten wiersz przeczytano 536 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie