„Tak było jeszcze wczoraj …”

W ziarenku prawdy niepotrzebnej chyba już dziś nikomu,
Co kryje się niemo w kącie ciemnym w każdym niemal domu …
Gdy ta cisza, co szumi zaskoczeniem w istocie jakiejś niewiedzy,
W jej mlecznej bieli mgle, gdzieś na pograniczu marzeń miedzy.
Zbyt niejasne i niezrozumiale niczym słowa niewypowiedziane,
Co iluzją tchnienia po wieczność w snach szczęście zakazane.
Na maleńkim skraju nieba i ziemi czerni, w jakimś uporządkowaniu,
W trosce najczulszej o słuszność sprawiedliwą i równą zadbaniu.
Co od czasu do czasu wspomnienia krzykiem coś przypomina,
Może o wzajemności bez rozstrzygania czyja to jest wina?
Gdy tę głębię co jeszcze jakiś czas temu beznadzieja zamyka,
Żal niewysłowiony z krtani krzykiem w duszy łatwo nie znika
I z podniesioną głową zatacza wzrokiem horyzonty marzeń,
Prowokując kurzu tumany, jak woal szary listę długą zdarzeń.
W beztrosce o jutro nie pyta – cóż by rzec wtedy, gdy głowa,
Wciąż dawne urazy swe głęboko w sercu na zawsze chowa.
Kropla za kroplą deszczu żale po szybie cierpliwie wiedzie,
Cóż, gdy wieczoru listopadowego niedostatku ciepła biedzie.
Gdzieś tam daleko mieszka w schronieniu samotności nadzieja.
W myślach nieposłusznych pełna ich niezrozumienia knieja.
Gdyby nie nagły zwrot sytuacji i sensacji krzyku bieg zmieniony,
Wiadomością prostą i zwrotną dotkliwie czasu strzałą raniony.
Zatem przyrzec grzecznie wypada i dopełnić raz danego słowa,
By już teraz i zawsze spokojna w spełnieniu pozostała głowa.
W dobroci tej szczerej i prostej, co ją kupić można na straganie,
Na nic jednak jej w zabieganiu i trudzie próżne poszukiwanie?
Może tylko przypadek, a może tak będzie to właśnie wyglądało,
Że w przestrzeniach życia zawsze jest czegoś jednak zbyt mało.

3.11.2013 r.

autor

Eliza Beth

Napisany: 2016-02-19 Dodano: 2016-02-19 09:33:57

Ten wiersz przeczytano 638 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie