„Nadmorskie szanty”

„Nadmorskie szanty”


Pod niebem pewna piękna kraina z tysiącem motyli
Kwiatów cudnych, wonnych ziół i soczystej zieleni
Biec tak po niej nie tracąc już żadnej nigdy chwili
Nim znów wiosenno-letnia pora wkrótce się zmieni

Tam pod drzewa cieniem, gdzie cisza w liściach gra
Tam stoi dziewczyna, co długie warkocze ma dwa
Tam też wiatr dla niej, co wieczór swe pieśni gra …
Przez zielone pola ku niej codziennie z radością gna

Tam czule otacza ją woalem oddechu niczym szalem
A czyni to z wielkim dla tej misji czynności zapałem
Kiedy się czasem spóźniała, wyglądał za nią z żalem
Miotając się między koronami drzew wiru szałem …

Gdy rozplatał jej warkocze długie ona wtedy śpiewała
Wplątywał się zmysłowo we włosy, muskał kark i szyję
Ona wtedy w jego ramionach namiętnie omdlewała
On w około niej zmyślnie, jak zawsze i teraz się wije

Nie zauważyła nawet, gdy rozpiął guziki jej bluzki
Z obłędem w oczach rozwianym włosem i jej połami,
On wiatr szalał, aż leciały na drzewie z szyszek łuski
Porwał ją i poniósł wysoko ku górze ponad polami …

Uwiódł i powiódł daleko od domu i życia zwykłości
Nie pytał o zdanie, czy nawet o pozwolenia zgodę
Nie miało to jednak znaczenia w ich wzajemności
Nie czynił przecież ukochanej działając na jej szkodę


Spełnił jej marzenie i nad morza falą pod wydmami
Ułożył delikatnie na ciepłym i złotym za dnia piasku
Wzrok jej skierował ku niebu ponad białymi żaglami
A było to już prawie nad ranem, ale jeszcze o brzasku

Ujrzała nagle osobliwy widok, jak rodzi się słońce
Cudne jego odbicie na tafli wody, co refleksami maluje
Już czuje na sobie jego tchnienie, jakże zacne i gorące
I jak dla niej, noc tę zamyka i dzień nowy czaruje …

W uznaniu, iż czas na kąpiel nim oczu wiele …
Wiatr z lubieżną mu żądzą zdjął z niej szaty
W nagości swej poczuła dreszcz emocji na ciele
A on zaczął jej nucić znane mu dla niej szanty

Zatrzymał dla niej fale, uspokoił wzburzone morze
W podziwie dla jej zmysłowej zabawy szalał …
Na szczęście na plaży nie było nikogo o tej porze
Jednak błogi czas magii, jakże szybko się oddalał.

Powrócić trzeba z krainy marzeń do rzeczywistości
Wydarł więc ją morzu i uniósł wysoko ku górze
Bez zbędnych wyjaśnień i próśb pozostania litości
Przywołał, aby nie było jej żal nad morzem burzę

Ukazał bez sensu upór i jej znane rodzinne strony
Uwolnił dziewczę pod drzewem ich co noc spotkania
I począł z zachwytu nią dąć w silniejsze nuty i tony
Tak podobała mu się niezwykle ta, którą nazywał łania

W pośpiechu i niedbale zaplatał jej warkocz długi
Muskał niby przypadkiem jej szyję i nagie ramiona
Zaczerpnął jeszcze nieco rześkiej wody ze strugi
I bryzą została jeszcze przez niego wiatr napojona.

Z żalem żegnał ją po stokroć wiele razy i nadal mało
Tulił delikatnie jeszcze i pieścił niezwykle czule …
A to i tak nadal, jak się wydaje niewiele mu dawało
Odczuwał bowiem smutek rozstania i jego serca bóle

Ukołysał na koniec i uściskał z wielką uczuć miłością
Szepnął jeszcze najczulsze słowa do jej pięknego uszka
Spojrzał głęboko w oczy, jak to wiatr, ale z czułością
„Było pięknie”- powiedział i dodał z oddali – „Buźka”



8.05.2013 r. godz. 15:01

autor

Eliza Beth

Napisany: 2016-02-18 Dodano: 2016-02-18 10:34:38

Ten wiersz przeczytano 1394 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie